Dit blog is een constaterend blog. Het ziet, leest, ontdekt en legt verbanden. Zonder verdere empirische onderbouwing. Verder leer je op dit blog overigens weinig. Dat is niet bedoeld als waardeoordeel, het heeft zich zo ontwikkeld. Al verbanden leggend kwam blog Henry van der Horst tegen.
Henry schrijft slogans en aanbiedingen op weekmarktborden, soms vergezeld van een koddige illustratie van bijvoorbeeld een worst. Hij is weekmarktreclamebordschrijver. Je kent ze vast, die polystrene borden. Hij schrijft op de vele weekmarkten van Nederland. Bijna niemand doet wat Henry doet en niemand doet het zo goed als Henry. Nooit bij stilgestaan, maar dat typische weekmarkthandschrift komt dus gewoon uit één en dezelfde pen. Of beter gezegd een viltstift. Die van Henry. Hij is zijn eigen verhaal en daarmee 100% onderscheidend.
Blog sprak onlangs ook met G. Hij adviseert kleine ondernemers met behulp van visuele businessplannen. Dat is veel graven en ontdekken wat speelt bij – in zijn geval – met name start ups en middelgrote ondernemingen. G. vroeg zich af hoe het komt dat zo weinig van zijn klanten concreet voor ogen hebben wat ze nou eigenlijk willen en waar ze nou eigenlijk echt voor staan. En dus wat hen onderscheidend maakt. Als je dat niet weet is de kans groot dat je communiceert als een kip zonder kop.
Voor G. is dat goede business.
In de start up fase van zijn bedrijfje ontbrak het G. nog aan een eigen stem. Omdat de ongeschreven regels van social media ook hem onder druk zetten om actief deel te nemen, citeerde hij online regelmatig Simon Sinek. Doet hij niet meer. Hij heeft inmiddels zijn eigen stem gevonden, net als Henry van der Horst. Nu G.’s klanten nog.
Twee voorbeelden van – in dit geval – ondernemers die authentiek hebben leren communiceren en zich daarmee onderscheiden. Dat is voor velen nog steeds een regelrechte uitdaging. Blog constateert een vorm van ‘onpersoonlijk overdelen’ die stilaan een beetje begint te knagen. Misschien omdat we weten waar het vandaan komt. Namelijk de druk om mee te roepen en te delen.
Een dergelijke vorm van sociale druk is op zich niet zo vreemd. Er wordt nu eenmaal van je verwacht dat je deelneemt aan de dialoog (zie een willekeurige opsomming zoals ‘de 10 keiharde regels voor jouw business succesvol op social media’) en dat je andere professionals laat zien waar je mee bezig bent. En dat het lekker gaat. Of misschien nog een levensles van Steve Jobs.
Social media is het schoolplein van nu en niet meedoen is het muurbloempje zijn. Niets menselijks is ons vreemd. Het gevolg is een gigantische stroom content: berichten, blogposts, quotes, jargon, kennis en successen. En die stroom wordt alleen maar groter en generieker. Zeker op LinkedIn, waar de ‘publish your post’-button het gebruikers wel heel makkelijk maakt om informatie te delen.
We zijn online gedrilled door de etiquette van de sociale platforms waar we ons op bevinden. We doen wat volgens de regels werkt. Boodschappen worden generiek en een herhaling van zetten. Weer ‘10 onmisbare vaardigheden van de tekstschrijver’, weer ‘5 marketing-don’ts’. Weer een inkopper van Richard Branson. En weer een nieuwe marketinghype vol met jargon, marketingcode en diagrammen. Toegevoegde waarde nul.
Je zou denken dat jezelf onderscheiden dan niet moeilijk is. Feit is wel dat onderscheiden op basis van onderwerp lastig is. Maar als je aan een willekeurig onderwerp jouw verhaal en toon – en dat is een moeilijk te temmen beest – toevoegt ben je op weg. Eén voorwaarde: je moet wel met de billen bloot.
Immers, hoe gedetailleerder je op je eigen emoties en verhalen durft in te gaan, hoe geloofwaardiger je stuk wordt. Dat zijn de krenten uit de pap en die zijn vooralsnog schaars. Gebruik de kennis die je hebt en hang het op aan een persoonlijk verhaal. Met kennis alleen raak je niemand. Integreer je vakkennis met jouw verhalen en ervaringen. Schrijf tegen de verwachting van de lezer in. Stop er emotie in en noem het niet storytelling. Vergeet de regels, vergeet de online etiquette. Gebruik spreektaal. Durf uitgesproken te zijn. En er mag gelachen worden. Echt. Of om Leo Burnett te citeren, make it fun to read.
