Wat hebben we toch lang in een denkwereld geleefd die uitging van first time right. Iets waarmee ik regelmatig om de oren werd geslagen toen ik nog salesmanager was in de hightech toeleveringsindustrie. Alles moest in een keer goed, niets verspillen en de kosten zo laag mogelijk houden. Alles was gericht op een zo laag mogelijke kostprijs van de output die we leverden.
Philips was destijds een grote klant voor ons. Allerlei divisies en afdelingen deden zaken met ons. En toen kwam Timmer aan het bewind en volgde snel daarna operatie Centurion. Philips ging op ‘hoger’ niveau uitbesteden en inkoop kreeg de opdracht steviger te onderhandelen. Opnieuw was de kostprijs leading. Tegelijk kwam het TCO denken op. Total cost of ownership. Dus niet meer op onderdelen focussen maar geïntegreerd kijken. In de fase daarna werd op een nog hoger niveau uitbesteed. Dus niet alleen het vervaardigen van zaken maar ook het ontwikkelen en onderhouden. Van onderdelen naar functionele modules. En daar ontstond iets totaal nieuws, klant-leverancier relaties maakten plaats voor strategische partnerships. Niet meer uitsluitend gericht op kosten maar eerder op time to market. Snelheid van ontwikkelen dus, daar zat meer opbrengst dan in kostenverlaging. We hebben allemaal gezien hoe succesvol Philips spin-off ASML op deze manier is geworden.
Na mijn afscheid van de industrie en een intrede in de communicatiewereld heeft met name dat samenwerken op ontwikkeling een vlucht genomen. Met als gevolg dat er totaal nieuw jargon is ontstaan. Design thinking, agile, itereren, co-creatie, sprint, learn & apply, sense & respond… We praten en schrijven er veel over. Toch is de dagelijkse praktijk weerbarstig. We houden nou eenmaal niet van een ongeordend proces van itereren, van experimenten die niet lukken, van achteraf slechte keuzes, van afstand doen van goede ideeën.
Tja, niets menselijks is ons vreemd, we zoeken nou eenmaal zekerheden. We willen kunnen vertrouwen op een goede uitkomst. En toch zullen we eraan moeten geloven. De context vraagt dat van ons. Vraagstukken worden complexer, stakeholderbelangen nemen toe. En interdisciplinair samenwerken wordt het nieuwe normaal. Zij aan zij in kleine stappen. Leren door te doen. We zien tegelijk dat scherp briefen steeds moeilijker wordt. Het maakt plaats voor het creëren van een gedeeld beeld bij het vraagstuk. En de oplossing!
Samen met de opdrachtgever mensen betrekken en mee laten doen. ON-AF durven zijn zoals Tabo Goudswaard ons geleerd heeft. Onze ervaring leert dat op deze manier perspectief, eigenaarschap en gedragenheid ontstaat. En nog belangrijker; dat de oplossingen veel duurzamer zijn. Het vraagt wat van ons en onze opdrachtgevers. We zullen wat zekerheden uit het verleden los moeten laten om verlangen naar de toekomst te laten groeien. In een keer goed maakt plaats voor duurzaam goed.
